امام خامنه ای(مد ظله العالی):

انتظار؛ انتظار یعنی ترقب، یعنی مترصد یک حقیقتی که قطعی است، بودن؛ این معنای انتظار است. انتظار یعنی این آینده حتمی و قطعی است؛ بخصوص انتظارِ یک موجود حیّ و حاضر؛ این خیلی مسئله‌ی مهمی است.اینجور نیست که بگویند کسی متولد خواهد شد، کسی به وجود خواهد آمد؛ نه، کسی است که هست، وجود دارد، حضور دارد، در بین مردم است. در روایت داریم که مردم او را می‌بینند، همچنانی که او مردم را می‌بیند، منتها نمیشناسند. در بعضی از روایات تشبیه شده است به حضرت یوسف که برادران او را میدیدند، بین آنها بود، در کنار آنها بود، روی فرش آنها راه میرفت، ولی نمیشناختند. یک چنین حقیقت بارز، واضح و برانگیزاننده‌ای؛ این کمک میکند به معنای انتظار. این انتظار را بشریت نیاز دارد، امت اسلامی به طریق اولی‌ نیاز دارد. این انتظار، تکلیف بر دوش انسان میگذارد. وقتی انسان یقین دارد که یک چنین آینده‌ای هست؛ همچنانی که در آیات قرآن هست: "و لقد کتبنا فی الزّبور من بعد الذّکر انّ الارض یرثها عبادی الصّالحون. انّ فی هذا لبلغا لقوم عابدین" - مردمانی که اهل عبودیت خدا هستند، میفهمند - باید خود را آماده کنند، باید منتظر و مترصد باشند. انتظار لازمه‌اش آماده‌سازی خود هست. بدانیم که یک حادثه‌ی بزرگ واقع خواهد شد و همیشه منتظر باشید. هیچ وقت نمیشود گفت که حالا سالها یا مدتها مانده است که این اتفاق بیفتد، هیچ وقت هم نمیشود گفت که این حادثه نزدیک است و در همین نزدیکی اتفاق خواهد افتاد. همیشه باید مترصد بود، همیشه باید منتظر بود. انتظار ایجاب میکند که انسان خود را به آن شکلی، به آن صورتی، به آن هیئت و خُلقی نزدیک کند که در دوران مورد انتظار، آن خُلق و آن شکل و آن هیئت متوقع است. این لازمه‌ی انتظار است. وقتی بناست در آن دوران منتظَر عدل باشد، حق باشد، توحید باشد، اخلاص باشد، عبودیت خدا باشد - یک چنین دورانی قرار است باشد - ما که منتظر هستیم، باید خودمان را به این امور نزدیک کنیم، خودمان را با عدل آشنا کنیم، آماده‌ی عدل کنیم، آماده‌ی پذیرش حق کنیم. انتظار یک چنین حالتی را به وجود می‌آورد. 

یکی از خصوصیاتی که در حقیقتِ انتظار گنجانده شده است، این است که انسان به وضع موجود، به اندازه‌ی پیشرفتی که امروز دارد، قانع نباشد؛ بخواهد روزبه‌روز این پیشرفت را، این تحقق حقایق و خصال معنوی و الهی را در خود، در جامعه بیشتر کند. اینها لوازم انتظار است. 

ﺍﻱ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭﻧﮕﺎﻫﺖ ﺣﺠﻤﻲ ﺯﻧﻮﺭ ﺩﺍﺭﻱ
ﮐﻲ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻗﺼﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﺍﺭﻱ؟
ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻡ، ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﺒﻢ ﺑﺘﺎﺑﻲ
ﺍﻱ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﺣﺠﺎﺑﺖ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻧﻮﺭ ﺩﺍﺭﻱ
ﻣﻦﻏﺮﻕ ﺩﺭﮔﻨﺎﻫﻢ،ﮐﻲ ﻣﻲﮐﻨﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ؟
ﺑﺮﻋﮑﺲﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﭼﺸﻤﻲ ﺻﺒﻮﺭ ﺩﺍﺭﻱ
ﺍﺯ ﭘﺮﺩه ﻫﺎ ﺑﺮﻭﻥ ﺷﺪ، ﺳﻮﺯ ﻧﻬﺎﻧﻲ ﻣﺎ
ﮐﻮﮎﺍﺳﺖ ﺳﺎﺯﺩﻟﻬﺎ،ﮐﻲﻣﻴﻞﺷﻮﺭ ﺩﺍﺭﻱ؟
ﺩﺭﺧﻮﺍﺏﺩﻳﺪه ﺑﻮﺩﻡ،ﻳﮏﺷﺐ ﻓﺮﻭﻍ ﺭﻭﻳﺖ
ﮐﻲﺩﺭﺳﺮﺍﻱﭼﺸﻤﻢ، ﻗﺼﺪ ﻇﻬﻮﺭ ﺩﺍﺭﻱ؟