طبیب دل اوست و بس!

سهیل کریمی مستندساز ایرانی که ماه ها در سوریه مشغول ساخت مستند «فتنه شام» بود، در صفحه شخصی اش درباره شهید حسین نصرتی نوشت:

از روزی که در بهار امسال، نیت کردم برم سوریه، یعنی در فرودگاه امام خمینی، توی پرواز، تو دمشق، در لاذقیه، تو هلی کوپتر، همه ی شب ها و روزهای شمال سوریه و رفت و آمدهای به شهرهای مختلف در اون کشور، کسی که تو همه ی لحظه هام حضور داشت، حسین بود.
حسین. می گفت تازه بچه دار شده. "کوثر". مثل بت می پرستیدش.

هر کدوم از بچه ها که شهید می شدند، اولین نفر حسین بود که خبرم می کرد. و همه ش حسرت می خورد. هر از چندی پیامکی به م می داد. یا از این ور، یا از کنار ضریح خانم زینب یا رقیه خاتون.

روز میلاد نبی خاتم گوشی رو خاموش کردم داشتم چیز می خوندم. تو کتاب خونه ی خونه مون. دوشنبه امتحان داشتم. در حین مرور درس ها، یاد حسین از ذهن م گذشت. مثل برق. نمی دونم چرا. بعد تصور کردم اگه حسین شهید شه چی؟ مثل برق از ذهن م گذشت. سعی کردم رو درس متمرکز شم. باز فکر کردم یعنی حسین با چی شهید می شه؟ باز از ذهن م گذشته بود. نمی دونم چرا. در همین اثنا تله فون خونه از اتاق مجاور زنگ زد. رفت رو پیغام گیر. صدای ممد تاجیک بود. تا برسم، یه پیغام نامفهوم گذاشته بود. زنگ زدم. ممد از اون ور خط گفت: حسین نصرتی شهید شد. بدون مقدمه. دنیا رو سرم هوار شد. چشام سیاهی رفت. جیگرم سوخت. حسین، سوریه، نزدیک مثل برادر، کوثر، کوثر، کوثر.....

(تصویر:چهارشنبه 2 بهمن،کوثر ؛ چشم در چشم باباش که از سوریه برگشته........)

یا علی